Home is where the mountain is

Wanneer diep verdriet en intens geluk op hetzelfde moment door je lichaam stroomt. Wanneer je weet wat je mist, maar je daarmee tegelijkertijd ook enorm rijk voelt. Voelen dat je leeft…

Net toen alles hier een beetje op zijn plek leek te vallen, viel alles uit elkaar. Pol wist het zeker; hij wil geen kinderen en daarmee namen onze toekomstdromen ineens een andere afslag. Pijnlijk, wanneer iedere vezel in je lijf bij iemand wil zijn, maar verstand het daar niet meer eens is. Hoopvol, omdat ik weet wat ik wil in de toekomst en ook weet dat liefdesverdriet tijdelijk is. Afscheid nemen van mijn ouders en Daan die hier op bezoek waren, afscheid nemen van Pol als partner en onze relatie waarin we allebei zo gelukkig waren, afscheid nemen van mijn eerste thuis in Vancouver en naar een plek verhuizen waar ik zo graag wil zijn; in North Vancouver, dicht(er) bij de bergen, waar natuur en rust overheerst en mij geeft wat ik nu nodig heb.

Verschillende mensen hebben gevraagd wanneer ik weer met een update zou komen. Inmiddels ben ik bijna 11 maanden hier. Al die tijd kon ik geen blog schrijven. Te veel gedachten en bezigheden om in woorden uit te drukken. Wonen in Vancouver, een nieuwe leven opbouwen, een nieuw netwerk opbouwen, herhaaldelijk werk vinden en weer kwijt raken en omgaan met het missen van veel lieve mensen in Nederland. Na werktijd skiën in de winter en kajakken in de zomer, geen week zonder minstens 2 keer in de bergen te zijn geweest, bezoek ontvangen en weer uitzwaaien. Leren bergklimmen. Bergop rennen alsof ik nooit anders heb gedaan. Niets was wat ik dacht dat het zou zijn en tegelijkertijd was het precies wat ik dacht dat het zou zijn. Geluk en verdriet wisselt zich af; van blijdschap tot frustratie, verloren tot vastberaden zijn, van leegte tot levensgenot.

Canada, mijn land, mijn thuis? Het is niet met een simpelweg ja of nee te beantwoorden. Ik ben gelukkiger met bergen om me heen. Ik ben ook gelukkiger in een samenleving waar tolerantie overheerst, waar het veilig is, stress en gehaastheid weinig aanwezig is, en waar letterlijk en figuurlijk ruimte is voor eenieder. Waar je mag zijn wie je bent. Waar buiten leven, vrijheid en natuur, me puur maakt, rustig maakt, gelukkig maakt. Waar het echt donker kan zijn en je stilte om de hoek kunt vinden. En waar de dynamiek van de stad nog steeds binnen handbereik ligt.

Canada betekent ook het missen van historie en cultuur in gebouwen, straten en kunst, maar waar cultuur aanwezig is in de mensen die hier wonen en het land bezoeken, en met wat zij met zich mee brengen. Canada betekent beseffen hoe Europees je bent. Canada betekent mensen ontmoeten met een parallel pad. En Canada betekent dat de mensen met wie ik het allerliefst zou willen delen, tijd door wil brengen en waar ik voor klaar wil staan, op verre afstand zitten. Hoe graag ik ook hier wil zijn, ik weet niet of ik dat altijd wil en kan blijven missen.

Voorlopig ben ik hier nog niet klaar. Wonen in North Vancouver, waar ik nu zit, is de beste keuze die ik kon maken. Dit alleen doen, geeft me een krachtig gevoel. Ik voel dat ik leef, ik voel me vrij.

Komt tijd, komt raad. Daar geloof ik in. En ik geloof in een mooie toekomst. Maar ik geloof vooral in het leven nu. En dat doe ik… ik leef!

Home is where the mountain is.