Vancouver...

17 januari 2016

Wat heb ik dit weekend gedaan? Nou, ik ben zaterdagochtend begonnen met hardlopen in de bergen, in de middag hebben we langs de haven gewandeld, de avond hebben we gegeten bij een Taiwanees restaurant en vandaag ben ik naar het strand geweest.

Waarom ik het hier zo naar mijn zin heb? Juist, daarom.

27 december 2015

“Four seasons in one day” – Crowded House

De wekker gaat. Het is zover; Pol en ik gaan vertrekken naar Vancouver. Eerst nog een rondje hardlopen en mijn moeder houdt me gezelschap op de fiets. Gek, een laatste rondje door het buitengebied van Someren-Eind. Douchen, laatste spullen in de tas, Anniek en Pieter zijn al gearriveerd en mijn lieve vriendin Marloes komt ook even afscheid nemen. Echt erbij ben ik niet met mijn hoofd. Wat moet ik voelen? De afgelopen weken waren een rollercoaster met een ware afscheidstournee met maar liefst 4 afscheidsfeestjes, 4 afscheidsweekenden en heel veel afspraken en leuke dingen doen met al die lieve mensen om mij heen. Wat voel ik me rijk. Vreugde, ontroering en verdriet waren een dagelijks begrip geworden. Quality time met mijn ouders, onbetaalbaar, dat had ik niet willen missen. En nu is het dan zo ver en wat hebben we hier lang naar uit gekeken. Het feit dat we koffers mee nemen geeft wel een beetje het gevoel dat we op vakantie gaan. Vakantie is het niet, wel gaan we op reis, op avontuur, en weten we niet waar en wanneer dat gaat eindigen. Maar is het hele leven niet een reis waarvan je je eindbestemming niet kan voorspellen?

Een paar uur later stijgt ons vliegtuig op. Ik voel me ontroerd maar ook enorm opgelucht. Even vrij van alle beladenheid van de afgelopen weken. Even niets. Pol kijkt een film, ik luister muziek en kijk naar de buiten naar de wolken om ons heen. Geen idee hoe veel tijd er verstreken is, tot ik me ineens intens verdrietig voel. Prachtige muziek in mijn oren en een hondje op het televisiescherm van Pol doen me realiseren wat we achterlaten. Hard huilen, een steek in mijn buik… maar ook een warme arm om me heen. Het gaat wel weer…

Nog steeds 27 december, heel veel uren en de nodige vertraging later zetten we onze voeten op Canadese bodem met onze vergunningen in onze tas. Het is gelukt, we zijn er! Ondanks dat het al laat is, drinken we er een wijntje en een biertje op.

28 december 2015

“Deep beneath the cover of another perfect wonder, Where it's so white as snow”

Red Hot Chili Peppers

Veel te vroeg wakker. Klaar wakker. Pol slaapt nog als een roosje. Ik trek mijn wandelschoenen aan en ga naar buiten. 5 minuten later loop ik over het strand met prachtige bergen in het uitzicht. Bergen met witte toppen… Er ligt sneeuw op de bergen. Ik lach hardop en laat tegelijkertijd een traantje. Euforie. Ik weet ineens heel zeker dat de keuze om hier naar toe te gaan, de juiste is.

De laatste dagen van december en de start van 2016: de eerste weken in Vancouver

Regelen en solliciteren. Dat omschrijft de eerste weken.

Pol start snel genoeg met zijn school. Dat valt in het begin een beetje tegen. Meteen veel huiswerk, alles in het Engels, andere studenten die stiekem al best wel een CV hebben in de filmwereld, maken hem onzeker en ontregeld. Soms is hij ook heel enthousiast en is de school eigenlijk wel heel leuk. Na 1,5 week heeft hij zijn draai gevonden en gaat het super goed. Ik ben kei trots.

En ik? Ik solliciteer me suf. Vanaf dag 3 in Vancouver schrijf ik brieven, ga met mijn beste glimlach en CV bij allerlei plaatsen langs, bel ik voor meer informatie et cetera, et cetera. Het lastige is dat je bijna nooit iets terug hoort. Mijn Nederlandse werkervaring telt niet. Diploma’s heb ik zeker maar daar kijken ze hier wat minder naar. Wat telt is Canadese werkervaring. En laat ik die nu niet hebben…

Uiteindelijk heeft het me 2 weken gekost om iets te vinden. Via een uitzendbureau weliswaar, maar een prima eerste baan. Ik heb altijd gezegd dat ik wellicht op een plek terecht zou komen wat ik van te voren niet kon voorspellen, en dat klopt. Ik ben nu medisch office assistent in een kliniek. Een kliniek met een bijzondere specialisatie, namelijk de behandeling van aambeien. Eigenlijk vind ik het wel grappig en het betaalt niet eens slecht. Ook loopt er op dit moment nog een sollicitatie bij een ander bedrijf wat allerlei appartementengebouwen heeft in Vancouver, Ottowa, Calgary en Toronto. Via dat bedrijf hebben we ook ons appartementje gevonden waar we per 1 februari gaan wonen. Binnen een paar dagen hoor ik of dit wat wordt…. Ik hoop het echt. Ik houd jullie op de hoogte.

Hoe ik me voel?

Lastig te omschrijven. Vooral blij, rijk, ontroerd, vrij, onbevangen, maar soms ook roerloos, onbestemd en geeft het gemis van mensen (en mijn hondje) een gevoel van leegte. Soms word ik ineens gevangen door dat lege gevoel door de mensen die ik (nu al) mis, en soms ben ik ineens enorm content met waar ik ben, (en vooral ook met wie ik hier ben) en de keuze die we gemaakt hebben om hier nu te zijn.

Maar vooral voel ik me gelukkig.

“ Happiness, More or less, It's just a change in me, Something in my liberty”

The verve

Wist je dat?

-          Een echte Vancouvernaar altijd met een kop koffie in zijn handen van bijvoorbeeld Starbucks over straat loopt;

-          Het standaard formaat papier hier niet A4 is maar nét iets anders;

-          De standaard voor perforeren ook niet 2 of 4 rings is, maar 3 rings;

-          Het hier heel gewoon is om in de winter in korte broek rond te lopen? (dus pap: je zou hier zeker niet opvallen!)

-          Op dit moment hier rubber (regen) laarzen in de mode zijn;

-          Als je een bankrekening opent, dit weliswaar geld kost, maar niet als je bijvoorbeeld standaard 2 tot 3 duizend dollar erop hebt staan? In dat geval betaal je niets;

-          Als je solliciteert, je niet je leeftijd op je CV mag zetten, en ook niets wat kan herleiden wat je leeftijd is? Hier mogen ze in geen enkel geval naar vragen, ook niet in sollicitatiegesprekken;

-          Je hier meer vrouwen dan mannen wegwerkzaamheden ziet verrichten cq in de bouw ziet werken.