The Wild Coast

De weg naar the Wild Coast is te vergelijken met onze hike in de Drakensbergen; zoeken naar het juiste pad... Ik bespaar jullie de details (en nog is het een lang verhaal) maar het komt op het volgende neer:
- We zijn om 21u vanuit Harrysmith vertrokken;
- Om 8u arriveren we in Idutywa waar we er achter komen dat er geen verbinding is naar Coffee Bay of Bulungula, de plek waar we naar toe willen;
- Terug naar Mthatha, dat betekende eerst een uur wachten totdat de minibus vol was en toen nog een uur rijden in een krappe bus;
- In Mthatha komen we er achter dat ook hier geen rechtstreekse verbinding is en na een tijd zoeken en ergens ontbijt/lunch vandaan halen zitten we een uur later in een minibus, waarin we "maar" zo'n half uur hoeven te wachten voordat hij vol is en gaan we naar Mquanduli, half uur rijden;
- Tot slot daar overstappen in een minibus naar Coffee Bay... Dit was om het feest compleet te maken een vervelende lange rit, waar we met onze backpacks en kleine rugzakken op schoot moesten zitten om zo veel mogelijk mensen in de bus te krijgen. Het duurde lang voordat de bus vertrok en de rit duurde zo'n 1,5 uur, we konden onze hoofden niet eens draaien en wat waren we blij toen we om 17u arriveerden.Ons geluk was dat het de hele dag regende, dus we hadden toch niet veel kunnen doen. Toen we de wilde Indische oceaan zagen, waren we direct alles vergeten. Indrukwekkend! 

Het goede aan deze rit is dat we een indruk krijgen van het gewone Zuid Afrikaanse leven, in een wat armere omgeving. Veel mensen hangen op straat en verblijven daar de hele dag, bijna iedereen heeft wel wat producten te verkopen (kauwgom, bananen, zakjes chips) of probeert op een andere manier aan geld te komen door bijvoorbeeld ons de weg te willen wijzen. Er ligt veel afval, wegen zijn slecht, veel mensen lopen rond met junk food en mensen lijken niet erg vriendelijk tegen elkaar. Het lijkt op een wat lagere sociale laag van de bevolking die hier woont en leeft. Echt super relaxed is het niet om hier rond te lopen en mooi is het hier ook niet. Prima dus dat we dit gezien hebben om een vollediger beeld te krijgen van dit land, maar ook prima dat we er verder niet verblijven.

Coffee Bay staat bekend om zijn marihuana gebruik (en ik heb een sterk vermoeden dat er ook geen gebrek is aan andere geestverruimende middelen) en de sfeer, omgeving en levensstijl voelt Jamaicaans aan. Het hostel waar we verbleven had een goede spirituele filosofie en was sfeervol ingericht, ware het niet dat het er erg vies was en het overal lekte. Zo vaak regent het hier niet en daar was het hostel duidelijk niet op gemaakt. Als ik naar het toilet ging had ik ook meteen gedoucht. We gingen bij de overburen eten, daar konden we voor een prikkie genieten van een heerlijke warme maaltijd (jahaaa, deze was ook verkrijgbaar in vegetarische variant én was gluten en lactose vrij!) Die avond alles uitgezocht omtrent hike mogelijkheden langs the Wild Coast en ivm veiligheid was een gids noodzakelijk, wat resulteerde in een 2 daagse hike naar Bulungula. We werden gewaarschuwd: het water in de rivieren zou erg hoog staan en de stroming kon sterk zijn, dus het zou een avontuurlijke hike worden. Dat vonden wij natuurlijk geen probleem. :-)

The Wild Coast doet zijn naam eer aan; de oceaan is erg wild, zwemmen is hier absoluut niet mogelijk ivm de grote golven en sterke stroming en tevens vormen de haaien een groot risico. Het landschap er omheen is groen, heuvelachtig en bewoond door een van de weinig nog traditionele volken, de Xhosa. De Xhosa hebben nog hun eigen tradities rondom offers brengen, tot de goden bidden voor regen of zon, en ook doen zij nog aan hersenvervolging. Er is geen supermarkt of pinautomaat te bekennen (daarvoor moet je eerst zo'n uur met de auto rijden) en bijna nergens is elektriciteit en warm water voorziening. Dat heeft echt wel wat. 

De Xhosa zijn vaak erg vriendelijk, soms bescheiden of heel onvriendelijk, en vooral de kinderen die we tegen komen zijn nieuwsgierig en ontzettend aandoenlijk. De Xhosa wonen in de zo genoemde rondavels, een rond huisje van hout, riet en koeienmest. Tijdens onze hike zien we deze rondavels in alle kleuren en tevens overnachten we in degelijke huisjes.

De eerste dag van de hike worden we door Kevin, onze spraakarme gids, meegenomen langs de kust en over de heuvels die daar langs liggen. Keer op keer verbazen we ons over de wilde golven, de ruigheid van de natuur en de daarnaast liggende heuvels die weer een plattelandsgevoel geven. Prachtig. 

Het water van de rivieren staat inderdaad erg hoog en we mogen 3 keer het water oversteken. Broek en schoenen uit, backpack boven het hoofd houden (hoewel Kevin de mijne een keer om heeft gedaan aangezien het water met flinke stroming bij mij tot mijn navel kwam) en door het water lopen. Een keer was het maar goed dat we per toeval extra hulp onderweg tegen kwamen die ons mee de rivier over begeleidde, aangezien ik bijna door de stroming meegenomen werd. Heerlijk, dit avontuur. Rond 17u kwamen we voldaan van alle indrukken en de fijne inspanning aan bij het hostel in Lubanzi. Een ecohostel, waar de rijpe bananen voor het plukken hangen en waar ik mijn eerste parafinedouche ooit heb genomen ivm geen warm water voorziening. Werkt goed! Het hostel spreekt ons enorm aan, alles is milieuvriendelijk, water wordt door hen zelf gezuiverd op milieuvriendelijke wijze, energie wordt door hen zelf opgewekt en alles wordt gereclycled. Zo ongeveer iedereen is redelijk stoned en beschonken, wij drinken gezellig een wijntje mee en genieten van het eten maar gaan op tijd naar bed om klaar te zijn voor de volgende dag.

De tweede dag moeten we behoorlijk omlopen omdat we een andere rivier moeten oversteken die pas verder inland laag genoeg was. (lees: nog steeds tot mijn navel) Keith, een aardige Australische jongen (man) die inmiddels zo'n 2 jaar door Afrika reist, vragen we mee aangezien hij dezelfde kant uit gaat en we wel wat gezelschap kunnen gebruiken, gezien het feit dat Kevin onze gids praktisch niets zegt. Op naar Bulungula, het eindpunt van onze hike. We lopen voornamelijk door de Xhosa dorpen, wat ons een beter beeld geeft van hun leven en levensstijl. Mooi om te zien en wat goed dat dit nog zo bestaat. Een plekje op aarde waar de Westerse wereld nog niet zo hard heeft toegeslagen.

The sweetest flowers and fruits are hanging from trees, Falling off the giant bird that's been carrying me - Radiohead (Separator)