Drakensbergen

Drakensbergen
It's times like these you learn to live again - Foo Fighters

Vol verwachting kwamen we vanuit Johannesburg in Harrysmith, een dorpje wat ongeveer 1 tot 1,5 uur verwijderd is van de Drakenbergen. 10 minuten lopen naar het hostel, waar Jakko en Louise, de eigenaren daar, op ons zaten te wachten. Super toffe mensen die gedurende die avond en de ochtend daarop volop met ons mee gedacht hebben over hoe waar we het beste konden gaan hiken. Maar voordat je kan gaan hiken, moet je er wel nog komen...

Het openbaar vervoer hier is wat anders geregeld... er rijden geen bussen tussen de dorpen of naar de bergen maar je kunt in een taxibus stappen. Het is een systeem wat opgezet is door de lokale bevolking. Eigenlijk werkt het heel goed want het kost geen drol, maar een busje gaat pas rijden als hij helemaal vol zit... Dat kan betekenen dat je uren moet wachten voordat je onderweg bent en je kunt er dus ook geen peil op trekken. Jakko en Louise boden aan ons te brengen naar het startpunt van de hike, en nadat we boodschappen hebben gedaan en onze backpacks ingepakt hadden voor wat dagen hiken, zijn we vertrokken. 

Onderweg vertelde Jakko over de huidige corruptie in het land waarbij de overheid flink wat geld achter houdt, de positieve discriminatie zo ver kan gaan dat iemand die helemaal niet geschikt is voor een baan toch de baan krijgt vanwege zijn donkere huidskleur etc. Ook blijkt de kwaliteit van scholen  achteruit te gaan; veel docenten komen niet of veel te laat opdagen, terwijl de goede docenten thuis zitten en geen werk hebben, en voor veel kinderen is het te ver naar school lopen. (meer dan 15 km) Tegelijkertijd kon je merken dat hij trots is op zijn land, mogelijkheden ziet, vertrouwen heeft in de toekomst en er van overtuigd is dat de huidige bevolking er met elkaar voor gaat zorgen dat hun idealen nagestreefd worden. Het heeft alleen 'wat' tijd nodig. 
Toen we al een uur onderweg waren, was de weg geblokkeerd vanwege een opstand, waardoor we om moesten draaien en een hele omweg genomen hebben. We reden door een township. Dit is de stad waar voornamelijk de zwarten tijdens de apartheid moesten wonen omdat zij niet in de gewone stad mochten wonen. Nog steeds wonen deze mensen hier aangezien zij geen werk hebben en dus geen mogelijkheid hebben om elders te gaan wonen. Bovendien is dit hun referentiekader en het leven dat ze gewend zijn. Een township is vele malen groter dan de oorspronkelijke stad. Ook dit was ongelooflijk groot. De overheid betaalt in veel townships voor elektriciteit en water, voornamelijk om ook criminaliteit en extreme armoede te voorkomen. De situatie verder lijkt wat troosteloos, mensen lopen wat op straat en hangen rond, dat gebeurt er natuurlijk wanneer je niets hoeft te doen overdag. Wel was er een school, welke net uit was op het tijdstip dat we daar reden (er wordt les gegeven van 7.30u tot ongeveer 13u) en allemaal schattige kinderen in uniform liepen langs de straat. Helaas lastig om vanuit de auto foto's van te maken en we wilden ook niet de onbeleefde toerist uithangen. Tof om ook dit Zuid Afrika te kunnen zien, zonder dat het met een georganiseerde tour is, maar gewoon onverwacht en zoals het is.

Eindelijk aangekomen was inmiddels het weer omgeslagen. Het waaide hard en het was behoorlijk mistig. Maar met veel zin om te lopen zijn we van start gegaan, eerst moesten we ons registreren bij een soort parkwachter die in de gaten houdt of je ook daadwerkelijk terug komt. Blijkbaar, hoorden we achteraf, gebeurt het regelmatig dat er een zoektocht plaatsvindt naar mensen die niet zijn terug gekomen, veelal doordat ze niet goed voorbereid zijn op de weersomstandigheden. Gelukkig waren wij dat wel want dat bleek nodig te zijn!

Lopend door de mist zagen we soms niet meer dan 2 meter voor ons, wat het erg moeilijk maakte om het pad goed te vinden en te volgen. We hebben behoorlijk wat alternatieve routes uitgevonden, maar uiteindelijk kwamen we altijd weer op 'het rechte pad'. ;-)

Terwijl we omhoog klimmen, tegen de wind in, kijkend in de mist naar het juiste pad, verhult de mist steeds weer een ander stukje van de omgeving. Hoe hoger we komen, hoe vaker de zon zich af en toe vaag laat zien tussen de mist door. Ik ben letterlijk en figuurlijk in de wolken om hier te zijn, samen met mijn vader, lopend in de bergen midden in Zuid Afrika, met de spanning van het onvoorspelbare en de vrijheid die we nemen tijdens deze reis en ook tijdens deze hike.
Op een bepaalde hoogte komen we langzaam aan boven de wolken uit. Ineens zien we prachtige rotsen, verlicht door een stralende zon. We mogen steeds even genieten van dit natuurschoon, totdat de wind weer opsteekt en de bergen zich weer verhullen in de wolken. Dit spectaculaire natuurschoon mogen we een hele tijd tijdens de hike aanschouwen en keer op keer zijn we verbaasd over wat zich achter de wolken bevindt. 

Na zo'n 2,5 uur lopen komen we bij twee lange ladders uit die aan de rots zijn bevestigd, waar we omhoog klimmen. Boven aangekomen waait het nog harder en het begint wat donker te worden. Het wordt hier erg snel donker, dus we willen snel doorlopen om een plek te kunnen gaan zoeken om onze tent op te zetten. We kunnen het pad echter echt niet vinden en we besluiten de tent daar bovenop de berg/rots op te zetten, aangezien het inmiddels echt donker was, met een koude wind. De tent kon maar met 3 haringen vastgemaakt worden omdat de ondergrond een rots was, dus onze rugzakken gaven de tent voornamelijk vorm en stabiliteit. Vlug wat eten gekookt, gegeten, en met een thermoskan de tent in om daar nog op te warmen met een kopje koffie. Heerlijk! Het was nog maar vroeg, 20u, dus nog wat gekletst, muziek geluisterd en uiteindelijk gaan slapen. 's Nachts was er een ware storm gaande en dankzij het gewicht van onze rugzakken en ons zelf zijn we niet weggewaaid. Wat is het genieten, beseffende dat ik midden in de bergen tijdens een storm in een tent lig, onbetaalbaar.
Na een koude nacht verwarmde de zon in de ochtend de tent en zijn we vroeg opgestaan. We kunnen ook in daglicht en zonder mist het pad niet vinden en ik klim de berg zonder rugzak op om te kijken of ik ergens een pad kan vinden. Of we het officiële pad gevonden hebben weet ik nog steeds niet zeker, maar ik zag in ieder geval het punt waar we naar toe moesten dus uiteindelijk waren we weer 'back on track'.

Daar bevinden we ons weer in een totaal andere wereld. Veel bergen hier hebben bovenop een glooiende vlakte waar je kilometers ver over uit kunt kijken. Prachtig, en we genieten. Het waait nog steeds wel, maar in onze rug en omdat we ons op meer dan 3000 meter hoogte bevinden, zijn we continue boven de wolken. Aangekomen bij de rand van de berg, waar zich eigenlijk een waterval zou moeten bevinden maar door de droogte was er geen water, zien we een prachtig uitzicht over de omgeving. Voor ons zien we het Amfitheater, een grote rotswand, deze komt boven het wolkenveld uit samen met nog andere bergtoppen. Adembenemend en zodra ik foto's kan plaatsen zullen ook jullie hier van verstelt staan. 
Ook hier kunnen we weer geen pad vinden, dus lopen we langs de rand van de bergen om keer op keer van het uitzicht te mogen genieten. Het blijft ons verbazen...
Aan het eind van de middag komen we uit bij een soort zandverschuiving, waardoor we de tent wat verdekt op kunnen stellen. Nog even zonder rugzak rondgelopen, gekookt, water gehaald bij een poeltje en dit gefilterd en weer met muziek in mijn oren naar bed gegaan. 

Die nacht bleef het maar regenen en ook weer waaien. In de ochtend blijft het vrijwel continue regenen en we wachten tot dit wat minder wordt... 

Waiting for the sun, The Doors

Na een uur gewacht te hebben zonder resultaat, besloten in regenkleding eruit te gaan, tent op te ruimen en te gaan lopen. Dat was weer iets heel anders dan gisteren, volop tegen de wind in lopen, met regen en soms hagel die in onze verbrande gezichten kwam. Om even warm te worden na een tijdje nog wat water gekookt en koffie gezet, waar we wilde paarden zagen rondlopen. Heel mooi. Toen we weer verder liepen zagen we warempel voor het eerst het pad! Deze dus gevolgd en dat ging zo veel sneller dat we besloten om helemaal terug te lopen ipv nog een nacht te blijven aangezien we anders al vroeg in de middag bij de plek zouden arriveren waar we aanvankelijk wilden overnachten. Na zo'n 2,5 tot 3 uur lopen scheen de zon weer lekker op onze bolletjes en werd de wind wat minder sterk doordat we ons weer in de bergen bevonden. Begonnen in volle regenkleding, geëindigd in korte broek. 
Rond 17u arriveerden we bij de lodge waar we de nacht zouden doorbrengen en onze spullen opgeslagen stonden. Bijna niet gepauzeerd maar genoten van een prachtige tocht, waarbij we nu wél het uitzicht zonder wolken konden zien. Wederom echt prachtig. 

Die avond onze volgende bestemming bepaald, the Wild Coast, bus geboekt, kleding gewassen en met moeder/vrouw geskyped. De dag daarna met het minibussen systeem verder gereisd (we hoefden 'maar' zo'n 1,5 uur te wachten totdat de bus vol zat) richting de plek waar onze bus zou komen. Daar waren we te vroeg, dus boodschappen gedaan en op zoek naar een restaurantje om te eten. Dit bleek er bijna niet te zijn, behalve dan een paar kilometers verderop. De man die ik om advies vroeg, bleek een van oorsprong Nederlandse vrouw te hebben en bood ons aan ergens naar toe te brengen en ook weer te halen na het eten zodat hij ons bij de busstop af kon zetten. Een allervriendelijke man, waar we toen hij ons weer kwam halen een wijntje mee hebben gedronken. 

Nu op naar het volgende avontuur... The Wild Coast! Nog geen idee wat dat gaat brengen... 

Eén ding is zeker, we genieten en zoals the Foo Fighters het zo mooi uitdrukken:

"It's times like these you learn to live again"
En zo is het echt!