Glaciar Perito Moreno & tracking through Torres del Paine

Glaciar Perito Moreno & tracking through Torres del Paine

Een gletsjer van dichtbij bekijken en er ook overheen lopen, samen met mijn maatjes Jeremy en Pol die wederom in de buurt waren... Een prachtige ervaring! 

Op het ijs bevind ik me in een totaal andere wereld. Je weet niet wat je ziet en het voelt onwerkelijk. Onbeschrijflijk, de foto's spreken voor zich...
Als afsluiting van de icetracking over de gletsjer, kregen we whisky on the rocks (wie kan nou zeggen dat hij whisky op een gletsjer heeft gedronken met vers ijs van de gletsjer?) wat tevens een mooie afsluiting was van de tijd met Jeremy en Pol samen, waar ik die avond afscheid van heb genomen. Leuke herinneringen! 
"We'll meet again, don't know where, don't know when" (We'll meet again - Johnny Cash)

Weer terug in El Calafate. Plannen maken voor de volgende hike, want ik heb de smaak te pakken. Dit betekent keuzes maken; hiken in Torres del Paine (natuurpark in het Chileense Patagonië) kost me veel tijd en geld, waardoor een roadtrip door Chili niet meer haalbaar is. Mijn beslissing is snel gemaakt; ik wil Patagonië op zijn puurst en mooist beleven; intens, dichtbij, met alles wat het te bieden heeft. Het bleek niet mee te vallen om dit vanuit Argentinië te regelen. Ik zal jullie de details besparen, maar uiteindelijk heeft het me 2 dagen en de nodige frustratie gekost om het voor elkaar te krijgen. Voor het eerst daardoor ook even een dipje, frustratie dat dit me onnodig veel tijd kost en me realiserende dat ik na dit avontuur nog maar een week heb om vanuit het zuiden van Argentinië op tijd terug te zijn in Buenos Aires (met een tussenstop in Bariloche en Mendoza) voor mijn vlucht terug naar huis. Naar huis gaan, daar wil ik nog lang niet aan denken! 
Uiteindelijk busticket geboekt naar Puerto Natales in Chili, uitvalsbasis wat 2 uur van het natuurpark gelegen is, daar zal ik die middag alles halen en regelen voor een hike van 4 dagen door Torres del Paine. Op het laatste moment hoor ik dat Anne, mijn hikemaatje van El Chantén, met me mee gaat! Tof!
We beslissen de 'W' track te gaan lopen. Dit doen de meesten in 5 dagen, het kan echter ook in 4 dagen dus dat gaat het worden aangezien we beiden niet meer dan 4 dagen hebben. Lekker gekookt in het hostel en na verschillende wijntjes beseffen we ons om 24u dat we onze tas nog moeten pakken voor de dag erop... Een kort nachtje dus, aangezien we om 7.20 uur klaar moeten staan voor de rit naar Torres del Paine. 
Ik beslis toch maar een backpackrugzak mee te nemen op hoop van zegen voor mijn nek. Met een goede heupband kan mijn nek nagenoeg ontlast blijven en aangezien ik wel kleding, eten, een matje en een slaapzak mee moet nemen is een kleine rugzak niet voldoende.
Mijn oude scouting strategie gaat weer in: 1 paar kleding aan die nat en vies wordt en 1 paar kleding voor 's avonds als je gearriveerd bent die droog en warm is. Kleding kan niet drogen in de tent, dus vaak moeten die natte kleren de volgende dag tijdens de hike weer aan, maar dat is dan zo. Have done that before en dit is de enige manier om met weinig gewicht toch ook in staat te zijn om 's avonds op te warmen. Bovendien: als je loopt heb je het al snel warm.

Dag 1: Stormy Mayday (ACDC)
Het was me al verteld; Torres del Paine is zwaar in verband met de bergbeklimmingen, uitdagende paden maar vooral vanwege het extreme weer. En dat was het. De wind ging 80-100 km/uur. Voor ons zien we letterlijk iemand wegwaaien en stranden in de bosjes (wat overigens hilarisch is om te zien) en zelf komen we niet vooruit of moeten we liggen of ons vasthouden om niet weg te waaien of te vallen. De backpackrugzak wordt bijna van je af geslingerd. Heerlijk dit natuurgeweld. Minder heerlijk werd het toen het uren lang ging regenen, in combinatie met die harde wind, terwijl we nog aan het lopen waren. Ondanks mijn nieuwe water- en winddichte jasje, ben ik drijfnat en volledig verkleumd. Een zware tocht en ik kon het niet meer warm krijgen. Ook Anne was drijfnat. Gelukkig zijn we beiden niet flauw en lachen we erom. Voorbereid op het ergste voor de volgende dag gaan we een koude nacht in waarin ik weinig geslapen heb ivm de koude.

Dag 2: It's raining again (Supertramp)
Deze dag moeten we rond de 25 km afleggen dus om 6 uur gaat de wekker. Natte broek, sokken, schoenen en jas weer aan... Wat warme havermout en thee en we zijn klaar voor dag 2. Prachtige route langs, door en over rivieren en watervallen. Prachtige blauwe meren waarbij we er van overtuigd zijn dat er toch wel iets van kleurstof aan toegevoegd moet zijn anders kan het niet zo blauw zijn. En het weer... Wind en regen en bovenop de berg sneeuwt het. Echter is de regen en wind niet zo erg als gisteren en lopen we veelal beschut tussen de bomen, dus valt deze tocht ons alles mee. We gaan als een speer en maken veel plezier onderweg, terwijl de prachtige omgeving ons blijft verbazen en verwonderen. We constateren dat wij dames eigenlijk iedereen wel inhalen, wat ons toch wel een stoer gevoel geeft. 
We arriveren op het kamp. Er is een ruimte waar de mensen die op de camping verblijven hun eten kunnen bereiden. We lopen naar binnen en we vallen met onze neus in de boter; onze ogen vallen allereerst op het heerlijk knetterende vuur in de open haard en vervolgens vallen onze ogen op 4 knappe jongens aan tafel die ons vriendelijk en op joviale wijze begroeten. Life doesn't get any better then this dachten wij op dat moment. Het toeval wil dat er nergens plaats is om te zitten, dus deze hunks uit the USA schuiven op en we kunnen bij hen zitten. Een gezellige avond met de nodige wijn ging voorbij, terwijl onze kleding bij de kachel kon drogen.

Dag 3: Right thoughts, right words, right action! (Right Action - Franz Ferdinand)
De zon schijnt! Een prachtige dag met een stralende blauwe hemel. Aanvankelijk zou deze dag niet zo lang worden (wat later anders bleek te zijn) dus we staan pas om 8 uur op. De nacht was wederom koud voor mij, de temperatuur was beneden het vriespunt en de slaapzak die ik heb gehuurd is wat kapot waardoor het niet voldoende verwarmd. Dit ondanks de warme kruik die we iedere avond voor in onze slaapzakken maken. 
De route was erg mooi en al om 15 uur arriveren we op het kamp. 1,5 uur lopen verderop is een ander kamp, maar dat is alleen voor mensen die hun eigen tent mee hebben. Wij huren steeds een tent op het kamp om in verband met mijn nek niet te veel gewicht te hoeven dragen. We bespreken onze plannen voor de volgende dag; eigenlijk willen we de Torres del Paine bij zonsopgang zien, maar dat betekent dat we dan eerst 2,5 uur moeten lopen voordat we er zijn. Beter zou het zijn als we die nacht op de volgende camping zouden slapen, maar dan hebben we geen tent... We bedenken een snode plan; de jongens uit the USA hadden een tent 'over' wisten we. We kopen in een klein winkeltje bij het kamp chocolade en wijn voor de jongens en besluiten hen een deal aan te bieden; in de ruil voor de wijn en chocolade, een nachtje een tent van hun lenen. Zo gezegd, zo gedaan. :-)

Aangekomen bij het volgende kamp de tent opgezet. Aangezien het zo'n prachtig weer was, beslissen we om die dag ook nog naar boven te klimmen en de Torres del Paine te bewonderen. Deze is namelijk ook heel vaak bedekt in een laag bewolking, dus moet je elke kans grijpen die er ligt. Men zeg dat dit de zwaarste klim is van de hele tracking. We hebben al behoorlijk wat stijle beklimmingen in de benen, maar kunnen nu gelukkig onze backpackd in de tent achter laten. De klim naar boven is wel pittig maar valt me reuze mee; de Fitz Roy in El Chantén was veel zwaarder. Prachtig uitzicht boven op de berg.
Die dag uiteindelijk 28,5 km gelopen, over zware paden, bergen, rivieren en veelal met backpack. Mijn spieren voel ik niet zo erg, wat me verbaast. Ik constateer dat de pijn in mijn nek vergelijkbaar is na een pittig dagje op mijn werk, wat ik een schokkende constatering vind en me nog steeds te denken geeft...
's Avonds op tijd naar bed want ik wil natuurlijk weer een poging doen om de Torres del Paine die dag daarna bij zonsopgang te bewonderen.

Dag 4: Four seasons in one day (Crowded House)
4 uur, de wekker gaat. Ik lig wederom al weer even wakker van de kou. We hadden afgesproken dat ik het weer zou checken ivm bewolking en Anne en de jongens bij weinig bewolking wakker zou maken. Ik kijk omhoog en zie een paar wolken maar zie ook sterren en de maan. Ik beslis te gaan, Anne gaat met me mee, de jongens blijven in hun tent. Het kan koud zijn op de berg, dus ik neem mijn backpack met slaapzak en matje mee om in te kunnen liggen terwijl we de zonsopgang bewonderen. Met de zaklamp in de hand klimmen we omhoog, mijn spieren protesteren nu wel even aangezien het direct stijl omhoog gaat, en ik zie dat 1 van de rotsen van de Torres al verpakt is in een wolk. Oké, dit kan nog. Terwijl we verder naar boven lopen neemt de bewolking toe, terwijl de eerste zonnestralen voorzichtig boven een berg uitkomen. Daar is het niet bewolkt. Mooi op tijd boven genieten we van een mooie zonsopgang maar is de Torres volledig verpakt in de wolken, waardoor we niet kunnen genieten van de prachtige oplichting van de rotsen zoals ik dit wel gezien heb bij de Fitz Roy. Je kunt niet altijd geluk hebben. Het begint te sneeuwen en Anne en ik kruipen samen in mijn slaapzak op de rots waar we op liggen. We lachen er hartelijk om.
Als het toch wel heel koud wordt, beslissen we terug naar beneden te gaan. We eten nog wat en trekken verder om de trekking vandaag tot een goed einde te gaan brengen. 
We zien alle seizoenen voorbij komen, van sneeuw tot zon, regen, harde wind en bewolking. We arriveren ruim op tijd op het eindpunt en bestellen een lekkere lunch en natuurlijk een glas wijn. 

Afsluiting: Cigarettes and alcohol (Oasis) 
De meeste mensen gaan na de 'W' gelopen te hebben op tijd naar bed. Anne en ik niet. Wij hebben afgesproken om met de jongens uit the USA wat te gaan drinken en eten in Puerto Natales, om de geslaagde trekking te vieren en af te sluiten. Na een heerlijke douche in het hostel, onze kleding gewassen te hebben en mijn tas alweer ingepakt te hebben voor de busreizen van de volgende dag, halen we de jongens op in hun hostel en gaan we het dorp/de stad in. We arriveren bij een leuke bar en ik ben de enige die niet de schade inhaalt qua hoeveelheid eten. Jeetje, wat kunnen sommige mensen veel naar binnen werken. Anne en ik delen een fles wijn die al snel leeg is en ik stap over op een heerlijke cocktail die ik ter plekke zelf heb bedacht. Na veel alcohol en gezelligheid ben ik rond 2 uur toch wel moe (niet gek aangezien ik om 4 uur al op was) en als meest nuchtere van het gezelschap weet ik gelukkig de weg naar het hostel nog. 
De dag daarna gaat om 7 uur de wekker weer. Brak en moe van de trekking en de gezellige avond, pak ik samen met Anne om 8.30u de bus weer naar El Calafate. Daar ben ik op tijd om dezelfde dag de bus naar Bariloche te pakken. Anne en ik eten samen nog wat en nemen afscheid. We spreken af om contact te blijven houden en mogelijk in mei een hike/trekking te doen in de Alpen of Pyreneeën. Zoals ik al zei; ik heb de smaak te pakken.
Reizen, avontuur, grenzen verleggen, ontmoeten, verwonderen, bezinnen... Ik mag er nog een week van genieten! Next stop: Bariloche!