Hiken door Patagonië

El Chantèn

Daar gingen we dan op hike, gewapend met een tentje, wat kookgerei, slaapzak, matrasje en vooral thermo-ondergoed... Er werd ons al afgeraden om vandaag te gaan ivm de koude en vele wind en sneeuw, morgen zou het beter zijn. Maar ik ben een vrouw met een missie, namelijk de Fitz Roy bij zonsopgang bewonderen, en dat kon alleen als we die dag al een hike zouden doen naar de 'camping' en de ochtend daarna vroeg op zouden gaan om de berg te beklimmen en het beste uitzicht wat je maar kan dromen te hebben. Zo gezegd zo gedaan...

De eerste dag was inderdaad koud; het heeft bijna continue gesneeuwd en er was veel (en koude) wind. Doordat we bijna alleen maar moesten klimmen, bleven we gelukkig warm. Onderweg was het prachtig, ondanks dat we niet zo veel uitzicht hadden doordat het bewolkt was. We kwamen rond 18u aan op het kamp. Een camping kun je het niet noemen aangezien het alleen een plek is waar je legaal je tent neer mag zetten en er is een hudo aanwezig. Er waren een paar anderen die ook hun tentje op hadden gezet daar. We hebben nog even een kleine tocht naar een gletsjer daar in de buurt gedaan, een maaltijd bereid, gegeten en omdat we zo ongeveer bevroren meteen de tent in gegaan. Daar ouderwets liggen kletsen en toen gaan slapen. 
's Nachts weinig geslapen ivm de kou, ondanks het feit dat ik thermokleding aan had en een goede slaapzak, bleef ik het koud hebben. Om 4 uur ging de wekker, ik was al wakker en hoopte echt dat het niet bewolkt was. Dat zou namelijk betekenen dat ik eindelijk die tent uit kon en me warm kon gaan lopen, en natuurlijk kon ik mijn missie volbrengen! En ja hoor, letterlijk geen wolkje aan de lucht! Ik weet niet hoe het komt maar wederom is dit weer een toevalstreffer; zelden is het zo helder en heb je zo'n goed uitzicht. Karma is het aan het goedmaken met me denk ik zo. :-)
De tocht naar boven was pittig, glad, stijl maar prachtig. Er waren maar een paar mensen mee gegaan; 3 andere jongens die ook op het kamp waren, een stelletje, Pierre mijn kampeergenoot en ik. Anne, het andere meisje dat mee was op hike, was in de tent gebleven. 
Hoe het er verder uit ziet tijdens de tocht en op de top kun je zelf op de foto's zien. Adembenemend. 

Maar dan moet je ook weer naar beneden... Ik was echt voor het eerst van mijn leven echt angstig; de weg naar beneden was stijl, het vroor, overal lag sneeuw en ijs en 1 verkeerde stap en je zou in het ravijn vallen. Ik realiseerde me dat ik na het ongeluk nog niet weet wat ik van mijn lichaam kan verwachten en dat ik mezelf daardoor niet vertrouw. We hebben eerst geprobeerd een andere weg naar beneden te zoeken maar na een half uur bleek dat echt te stijl te worden. Dus weer terug naar de top en toch hetzelfde pad nemen... Ik kreeg een wandelstok (zo'n speciale) van één van de jongens voor wat meer grip, kreeg wat praktische tips en ze gaven me een hand wanneer het echt te stijl en te glad was. Ondertussen ging het ongeluk, de nasleep en de zoektocht naar balans mbt mezelf en mijn lichaam door mijn hoofd. 

"This fear's got a hold on me" (White Lies) 

Ik moest mezelf echt gaan ontspannen om goed die berg af te kunnen. Uiteindelijk kreeg ik wat vertrouwen en is het goed gegaan. En wat een ervaring! Zo prachtig! Dit is echt een cadeautje voor me dat ik dit heb kunnen en mogen doen. Terwijl ik dit typ ontroert het me en realiseer ik me dat ik behoorlijk wat ellende op de weg naar beneden heb achter gelaten daar op die berg. Iets mooiers dan dat kan ik op dit moment echt niet wensen.

Terug op het kamp - het was inmiddels 6 uur later - aan Anne en Pierre verteld dat ik niet nog een nacht zou gaan kamperen. Mijn nek deed inmiddels wat meer pijn en ik wil het niet voor mezelf verpesten. Dankbaar voor deze ervaring ben ik alleen verder gegaan, zij zouden nog een extra nacht op een ander kamp verblijven. Ik vond het heerlijk om alleen te lopen en te genieten van de omgeving. Alle tijd om na te denken over de laatste 1,5 jaar, wat het me gekost maar vooral gebracht heeft en ik kwam tot de conclusie dat Incubus gelijk heeft: "Love hurts, but sometimes it's a good hurt and it feels like i'm alive." (Incubus - love hurts)

Eenmaal terug alles weer gepakt en geregeld dat ik in de avond de bus terug naar El Calafate kan pakken. Daar zit ik nu in, ik voel me moe en voldaan en vooral heel tevreden.
Deze tocht was niet alleen een prachtige en fascinerende ervaring door de omgeving, maar ook heel goed voor mezelf.