Road to nowhere - Nelson man!

Road to nowhere

"Well we know where we're goin'
But we don't know where we've been
And we know what we're knowin'
But we can't say what we've seen
And we're not little children
And we know what we want
And the future is certain
Give us time to work it out"

Talking Heads - Road To Nowhere

"Nelson man!"
(Quote van de buschauffeur van Jasper naar Nelson, die er van overtuigd was dat ik als Hollander naar Nelson ging voor de marihuana en dit ook vrolijk tegen iedereen die het wilde horen, of niet wilde horen, verkondigde)

Om mijn verhaal te beginnen en als antwoord op de vele berichtjes en vragen die ik heb gehad na mijn vorige blog; ja ik heb in één tent met François geslapen, néé ik heb niets met hem gedaan wat mijn moeder ook niet zou doen. ;-) Dus geen nieuwe  Canadese vlam, mensen die me een beetje kennen weten beter....
Nu deze roddels en onduidelijkheden de wereld uit zijn, volgt dan het verslag van mijn volgende stop: Nelson.

Waarom Nelson? Nou, omdat het een hippiedorpje in de bergen is in een prachtige omgeving, vol met kunst, cultuur, muziek, schattige huisjes, vegetariërs, biologische producten en ik dit unieke dorpje zeker wilde zien om te bepalen of een stad of dorp in Canada beter bij me zou passen. Nou, alle clichés over Nelson die ik hierboven heb beschreven zijn waar en ook marihuana is in overvloed aanwezig; Nelson heeft daar zijn grootste inkomsten aan te danken en ik gok dat zeker 25% van de mensen daar redelijk stoned rond liep. Zelfs voor mijn maatstaven eerder wat te veel van het goede en ik heb me dan ook als een keurige dame gedragen daar als compensatie op de andere bezoekers en bewoners van dit dorpje.

De busrit er naar toe verliep wat minder voorspoedig. Na de hike in Jasper heb ik mijn was daar gedaan en wat gegeten, (de beste zalm de je maar kan krijgen!) om vervolgens om 1u 's nachts de bus richting Kamloops en Kelowna te pakken. Toen dacht ik nog dat ik eerste paar dagen in Kelowna zou door brengen ivm de wijnstreek daar, maar in de bus ben ik van gedachten veranderd. (Terugkijkend op eerdere blogverhalen uit Argentinië, komt me dat bekend voor...) Om 4u 's nachts stond de bus stil in the middle of nowhere met stukken. Dus wachten op een nieuwe bus, die 2,5u later arriveerde. Het was goed koud in de bus en echt geslapen heb ik dus niet, maar goed, ik hou ervan om onderweg te zijn en er zijn ergere dingen dan stil staan in een bus in Canada. Mij hoor je niet klagen.

"Maybe you wonder where you are
I don't care
Here is where time is on our side
Take you there...take you there"

Talking Heads - Road To Nowhere

Uiteindelijk 2 overstappen en wat extra vertraging verder, 's avonds gearriveerd in Nelson. Prachtig en schattig dorpje in een prachtige omgeving; the Kootenays. Bergen met veel groen en kleur, het lijkt wat op Schotse heuvels maar dan mooier en met in de verte nog verschillende bergen met besneeuwde bergtoppen. Ik was moe van de geringe slaap, dus een beetje gegeten en rondgelopen en naar bed gegaan.
De volgende dag vroeg uit de veren om naar het informatiecentrum te gaan en te kijken waar ik kon hiken in de omgeving. Aangezien in het hostel 90% van de aanwezigen zich voortdurend in een andere staat van bewustzijn bevond en dus meer gericht was op rondhangen, relaxen en eten, was het niet echt mogelijk om een hikemaatje te vinden. Maar ik wilde ook graag weer een keer alleen zijn in de bergen, dus dat was niet zo erg. Bovendien voelde het ook goed; nu ik eenmaal wat hike-ervaring in dit land had, verwachtte ik niet paranoia te worden over wilde dieren als ik alleen zou zijn. Bij het informatiecentrum kwam ik snel van een koude douche thuis; veel mooie hikeroutes waren nog te besneeuwd (en dus zijn de paden en markeringen niet meer zichtbaar) en hier was er een serieus berenprobleem. Beren waren erg agressief, in de buitengebieden van Nelson waren verschillende beren huizen binnengedrongen door deuren en ramen te forceren, op zoek naar eten. Ook was een groepje hikers vast komen te zitten in een berghut omdat de beren hen continue bedreigden. Alleen gaan hiken en kamperen was dus echt heel onverstandig en gevaarlijk. Een andere route waar het wel zou kunnen was weer te ver weg en niet bereikbaar met openbaar vervoer. Ik baalde echt even, had ik toch beter een andere omgeving moeten kiezen? Er was een optie om een fiets te huren en naar een park toe te fietsen, daar 2 dagen te hiken en dan weer terug te fietsen. Ze wisten alleen niet hoe het zat met de sneeuw daar... Ik besloot het er op te wagen en maar te zien, de volgende dag zou ik vertrekken. Toen ik informatie wilde halen om een fiets te huren hoorde ik dat het de komende 2 dagen zou gaan regenen en dat er echt nog te veel sneeuw zou liggen daar. Oké, maar wat dan? Er was een hele mooie daghike die vanuit Nelson vertrok en die dag was het stralend weer... Ik besloot deze dag te plukken, heb mijn kampeerspullen gepakt met het idee dat dat ik vast daar ergens een plekje in de bergen kon vinden om mijn tent op te zetten. Nog even gecheckt wat het risico mbt beren was, deze was niet zo groot alleen moest ik uitkijken voor de Cougars (bergleeuw, soort poema) maar ook hiervoor gold dat ik vooral geluid moest maken onderweg en dat het dan wel mee zou vallen. In het hostel bood Anouk, meisje uit Utrecht, aan om het eerste stuk mee te hiken, dat leek me gezellig dus zo gezegd zo gedaan! 
De klim was pittig, zeker met een 17 kilo wegende backpack op mijn rug die zwaarder was dan normaal ivm al het water dat ik mee moest nemen. (Geen rivier of meer onderweg...) Op handen en voeten omhoog dus op sommige plekken, dat blijft toch echt wat hebben... Ik genoot dus, en toen we de Pulpit Rock hike gedaan hadden, konden we door naar de flagpole; een Canadese vlag op de top van de berg. Gelachen, prachtige uitzichten en eenmaal boven ging Anouk weer terug waar ik verder ging de bergen in. Dat stuk was moeilijk te belopen; iedere 10 meter lag er een boomstam op het pad, het was behoorlijk verwilderd daar en vaak moest ik mijn backpack af doen, over alle obstakels gooien, er dan zelf over klimmen om vervolgens 10 meter later weer hetzelfde te doen... Het zag er voorlopig niet naar uit dat ik een plekje zou vinden om te kamperen aangezien ik me midden in de wildernis daar bevond en het al snel donker zou worden, dus ik besloot na een tijdje terug te lopen naar de flagpole aangezien daar een prachtig uitzicht was en ik op de berg een mooi plekje had gespot voor mijn tent. Rond half 9 's avonds daar gearriveerd, tentje opgezet en vuur gemaakt... Meer in mijn element kan ik me niet voelen! Wat voelt het rustgevend en wat werkt het therapeutisch als je je alleen maar zorgen hoeft te maken om je vuurtje (wat niet zo makkelijk aan ging aangezien het hout vochtig was) en ik op mijn gemakje mijn quinoa salade ging bereiden... 
Volledig ontspannen en genietend van het vuur en de zon die langzaam achter de berg verdween, kon ik in alle rust nadenken over mezelf, de mensen om me heen, de afgelopen jaren en vooral de toekomst. Wat ben ik toch een rijk mens...

"We're on a road to nowhere
Come on inside
Takin' that ride to nowhere
We'll take that ride

I'm feelin' okay this mornin'
And you know,
We're on the road to paradise
Here we go, here we go"

Talking Heads - Road To Nowhere

Dat ik ontspannen ging slapen bleek wel volgende ochtend, toen ik pas 9 uur later wakker werd van het zonnetje dat mijn tent opwarmde. Mooi, want de regen was op komst en ik kon mijn tentje nu nog droog inpakken. Vuur weer aangemaakt, ontbeten en weer verder de bergen in. Ik dacht wat afdrukken van een beer gezien te hebben en dus heb ik het eerste half uur al roepend en zingend en gewapend met bearspray in mijn handen gelopen. Zo fijn dat niemand dat dan kan zien en horen, haha!
Al snel was ik weer in mijn element, vergat ik de beren en bergleeuwen, vergat ik ook het roepen of zingen en liep ik door de hagel, onweer, regen en dan weer zon door de bergen met een glimlach op mijn gezicht. Geen woorden voor.

"We know a place where no planes go
We know a place where no ships go"
Arcade Fire - No cars

Aan het eind van de middag arriveerde ik weer als herboren in Nelson. Die avond heb ik samen met Anouk in een geweldig restaurant gegeten en een flesje wijn genuttigd. (Was een oud authentiek hotel met een beetje jazz achtige live muziek door 2 mannen met gitaar en viool, leuk!)

De volgende dag de bus naar Vancouver voor mijn laatste paar dagen daar... Nog genoeg om over na te denken en natuurlijk niet vergeten te genieten!

"There's a city in my mind
Come along and take that ride
and it's all right, baby, it's all right

And it's very far away
But it's growing day by day
And it's all right, baby, it's all right

They can tell you what to do
But they'll make a fool of you
And it's all right, baby, it's all right
We're on a road to nowhere"

Talking Heads - Road To Nowhere

PS Heb nog wat foto's toegevoegd van de eerste dagen Vancouver die niet goed opgeslagen waren de vorige keer...